7تیرماه هرسال که یادآور شهادت بزرگ‌ مرد انقلاب اسلامی، یاور فکور و جسور امام، و معمار قوه‌ی قضاییه حضرت آیت‌الله دکتر بهشتی‌ است، مصادف شده با تاریخ آغاز خونین‌ترین و پر هزینه‌ترین جنگ تاریخ بشریت یعنی جنگ جهانی دوم. جنگی که در آن، نزدیک به صد میلیون انسان کشته شده، بسیاری از نوابغ بشری آواره شدند و میلیاردها دلار سرمایه از بین رفت.

حالا سوال اینجاست، رسانه‌های ما به عنوان رسانه‌های کشوری که زخم خورده‌ی این بلا هست آیا نباید منتشر کننده‌ی این حقیقت باشد؟ آیا رسانه‌های ما نباید در بهترین ساعات پخش خود، حقیقت غرب وحشی را به مردم کشورمان بازگو کنند تا این حقیقت، در دام ضعف حافظه‌ی تاریخی مردم نیفتد؟ آیا ترور شهید بهشتی به عنوان یکی از ستون‌ها برقراری جمهوری اسلامی آنقدر اهمیت ندارد که حتی برای چند لحظه در بهترین ساعت پخش رسانه‌ی ملی یادی از آن برده شود؟

7تیرماه امسال که مصادف با سالروز شهادت شهید بهشتی و 72تن از یاران ایشان است، اتفاقی در رسانه‌ی ملی افتاد که چندان خوش‌آیند نبود. آن اتفاق این بود که در بهترین ساعت پخش تلویزیون و در پر بیننده‌ترین برنامه‌ی این روزهای سیمای جمهوری اسلامی یعنی برنامه بیست چهارده، به مصادف شدن آن روز با سالگرد کشته شدن پادشاه یکی از بلاد فرنگ که نهایتاً به جنگ جهانی دوم ختم شد، پرداخته شد اما حتی یک اسم هم از شهید بهشتی در این برنامه نیامد.

به عبارت دیگر، در بهترین ساعت آنتن و پُربیننده‌ترین برنامه‌ی رسانه‌ی ملّی عملاً شاهد سانسور کامل شهادت شهید بهشتی بوده و بجایش می‌بینیم که به موضوع جنگ جهانی دوم پرداخته می‌شود؟ این درست که جنگ جهانی دوم اتفاق بزرگی‌ست و یکی از اسناد اصلی وحشی‌گری غرب است، اما آیا مظلومیت شهید بهشتی ارزش حتی یک یاد کردن هم نداشت؟ آیا ترجیح خارجی‌ها به داخلی‌ها که این روزها در تبلیغات بازرگانی رسانه‌ی ملی باب شده، به سایر مقولات مورد توجه این رسانه نیز سرایت کرده؟ آیا رسانه‌ی ملی ترجیح داده که بجای یادآوری شهادت شهید بهشتی، از جنگ جهانی دوم صحبت کند

ان‌شالله که این اقدام از روی بی‌خبری و غیرعمد صورت گرفته باشد و غرض و مرضی در کار نبوده باشد. اما در این حالت هم باز نمی‌توان از گناه بزرگ برنامه‌سازان رسانه‌ی ملی گذشت. گناهی که طی آن، یا شهدای ما کلا فراموش می‌شوند یا اینکه زمانی به بزرگ‌داشت آنها می‌پردازیم که ملت خوابند.

این اتفاق که افتاد، چقدر یاد صحبت‌های چند روز پیش وحید جلیلی افتادیم که از خودسانسوری و حذف آگاهانه‌ی ارزش‌های انقلاب اسلامی توسط رسانه‌های خودی صحبت می‌کرد. چقدر زود یکی از مصادیق بارز این مقوله بروز پیدا کرد. و تأسف از این بابت که چرا این روند سر و سامانی نمی‌گیرد. واقعا از رسانه‌ای که به این مسائل بدیهی توجه نمی‌کند چطور می‌توان توقع داشت که در جنگ نرم پیش‌رو، دقیق عمل کند؟